"ไลฟ์เทคติก : เลิฟอิสฟัค รักอิสเฟค"
..................
ข้อมูลจาก เวบแห่งหนึ่ง
เพื่อการศึกษา และเป็น วัคซีน
เค้าว่า "คนเก่งเรียนรู้จากประสบการณ์ของตัวเอง
ส่วนคนฉลาดเรียนรู้จากประสบการณ์ของคนอื่น
ส่วนคนโง่คือคนที่ไม่รู้จักเรียนรู้อะไรเลย"
เรามาเป็นคนฉลาดกัน
.............
แฮ่มๆ สวัสดี พี่น้อง BLV ทุกท่าน
พบกันอีกครั้งกับรายงานพิเศษ สำหรับสมาชิกใหม่ที่ไม่รู้จักการบ้านแนวนี้
ลักษณะของ Special Report ก็จะเป็นประมาณว่า มาแชร์ไอเดีย ความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ ในแบบ สุมหัวคุยกัน
ดังนั้น การบ้านฉบับนี้ ต้องการความคิดเห็นของพี่น้องชาว BLV เป็นหลัก เพราะฉะนั้นแล้ว ได้โปรดอย่าเอียงอาย
หรือว่าไม่กล้าแสดงความคิดเห็น ท่านคิดอย่างไร มีไอเดียอะไรดีๆ นำมันออกมาแชร์ครับ
ผมเชื่อว่า ประสบการณ์แต่ละคนไม่เหมือนกัน ความคิดความอ่านแต่ละคนพัฒนามาได้ไม่เท่ากัน
เพียงหนึ่งความคิดเห็นที่ท่านแชร์ออกมาจากประสบการณ์จริง
อาจจะช่วยใครหลายๆคนที่กำลังประสบปัญหาที่ท่านเคยผ่านมาแล้วอยู่ก็ได้ครับ
เหตุเกิดจากว่า
เนื่องจากช่วงนี้ ห้องนั่งเล่นของเราชาว BLV ได้กลับกลายแปรสภาพเป็น "ศาลาคนเศร้า" ดังเช่นในอดีตอีกแล้ว (Ha-Ha)
รวมถึงยังลามไปสู่ห้องต่างๆ อย่างรวดเร็วราวกับไฟลามทุ่ง
สาเหตุส่วนใหญ่ก็เนื่องมาจาก "ความรัก" หรือ "เรื่องของหัวใจ"
แอบรักแฟนเขา รักเขาแล้วไม่รักตอบ เป็นชู้ชาวบ้านทำไงดี แฟนมีกิ๊ก ไปแย่งแฟนเขามา blah blah blah
ดังนั้น การแก้ไขปัญหาที่เรามักจะเห็นในคอมเมนท์ เวลาชาว BLV ตอบกันสำหรับกระทู้ถามเรื่องพวกนี้
มักจะพบกันเสมอ กับคำว่า
"ไร้ใจ"
ปัญหาของมันก็คือ การตีความหมายของคำๆนี้น่ะสิ
คำว่าไร้ใจ
เราอาจจะคิดถึง คนที่ไม่เคยคิดถึงคนอื่น คิดแต่ความสุขของตัวเองเท่านั้น
เราอาจจะคิดถึง ภาพผู้หญิงคนนึงที่ร้องไห้เกาะขาผู้ชายที่ำกำลังขนของออกจากห้องของเธอเพราะเลิกกัน แม้เธอจะอ้อนวอนเท่าไหร่เขาก็ไม่สนใจ
และอื่นๆอีกมากมายที่แต่ละคนคิดกับคำๆนี้
วันนี้ เราจะมาแชร์ความคิดเห็นเกี่ยวกับคำว่าไร้ใจ รวมถึงวิธีที่พี่น้อง BLV ใช้เวลาเจอปัญหาเรื่องพวกนี้กัน ....
ขอเริ่มจาก ความเห็นของ หนึ่งในสามเทพผู้ก่อตั้ง BLV
ท่าน JTR ครับผม
ขอ quote มาจากกระทู้ "เปราะบาง" ในห้องนั่งเล่นนะครับ ผมอ่านแล้วมันจี๊ดดีจริงๆ
ขณะที่กำลังนั่งดื่มสุรา สีอำพันเพียงคนเดียว
ใต้แสงนีออน
บรรยากาศไม่เป็นใจอย่างที่เคย
เสียงดนตรีจากเครื่องเสียงตัวน้อย
บรรเลงเข้าถึงก้นลึกในจิตใจ ท่วงทำนองเกี่ยวก้อยพาความรู้สึกของผม
ลอยไปไกลจากจากร่างที่นั่งอยู่ตรงนี้
พาล่องลอยออกไป
ลอยขึ้นไปเบาดุจปุยเมฆ
ไม่สิ ดั่งควันบุหรี่มากกว่า
บางที บางครั้ง การนั่งอยู่คนเดียว ก็อาจจะได้ยินเสียงลมหายใจตัวเองได้
หรือ บางที อาจสัมผัสถึงการมาของเพื่อนต่างภพ
ครั้นหันไปมองข้างกาย ก็พบเพียงขวดเหล้าที่หมดไปแล้วเกือบทั้งขวด
มันอาจจะเพราะ ฤทธิ์ ของมัน
หรือเพราะอะไรก็ตามแต่
สุดท้าย มันมากระทบกับคำ ๆ นี้ ของบทเพลงนี้
เปราะบาง………
มันทำให้นึกนึกเรื่องที่ผ่านมา
หลังจากฟังเพลงนี้หลายรอบ
ผมนั่งถามตัวเองถึงความไร้ใจ
ไร้ใจ คือ ไม่มีความรู้สึกรักหลงเหลืออยู่
ไม่มีหัวใจ
อะไรคือรัก
อะไรคือไม่รัก
การที่เราสร้างระบบไร้หัวใจขึ้นมา
ก็เพราะว่า
เราเจ็บกับคำว่า รัก มามากมายแล้ว
จึงสร้างเกราะคุ้มกัน สร้างตัวตนขึ้นมาใหม่ เพื่อที่จะไม่ไปรักใครง่ายขึ้น ไม่ชอบใครง่ายขึ้น
หากแต่ การกระทำนั้น ช่วงแรกมันอาจได้ผลดี
สุดท้ายแล้ว
ลงเอยอย่างไรรู้ไหมครับ
การที่เราไม่มีหัวใจ
ไร้ใจ
ไม่อาจรักใคร
ก็ทำให้เรา ไม่เหลือใคร เฉกเช่นเดียวกัน
ฉะนั้น การที่เรามีหัวใจ ไว้รักใครสักคน หรือ บางคนอาจมีหัวใจ
ไว้รักใครหลายคนก็ตามแต่
จงมอบ ความรู้สึกดี ๆ ให้แก้เค้าเถิด
ถึงแม้วันหนึ่งการเดินทางของเราจะลงเอยไม่สวยงาม
ถึงแม้ทุกอย่างจะจบลงด้วยน้ำตา
และ ถึงแม้ มันจะเจ็บปวดมากก็ตาม
แต่เชื่อไหม
ก่อนที่จะรู้สึกเจ็บปวดนั้น
เราต้องผ่านความรู้สึกดี ๆ มาก่อน
ทั้งคนที่ให้ และ คนที่ได้รับ
มันเป็นความรู้สึกดี ๆ ที่ทำให้ชีวิตเราเบ่งบานชั่วขณะ
รู้ไหมครับ ความรักไม่เคยอยู่กับเราทั้งชีวิต
แต่ความทุก จะจมอยู่กับเราไปตลอด
หัวใจคนเราก็เปราะบาง มาก เราถึงได้สร้างภูมิคุ้มกันที่เรียกว่าความไร้ใจขึ้นมา
“ แล้วชีวิตเมื่อไหร่จะเข้มแข็งพอ ”
เป็นคำสุดท้ายของบทเพลงนี้ ที่คนร้อง บอกกับสื่อว่า
เคยคิดว่าตัวเองเข้มแข็งขึ้น ผ่านเรื่องราวมากมายมาแล้ว
แต่สุดท้ายก็มีช่วงเวลาห้วงหนึ่งที่ยังเปราะบาง
แล้วมันคงเป็นแบบนี้ไปจนตาย
อาจจะไม่ตรงทั้งหมดนะครับเนื่องจากจำเค้ามา
แต่ยอมรับว่า โดนใจมากครับ
ภูมิคุ้มกันที่เรียกว่า ไร้ใจ
เกิดจากคนที่หัวใจอ่อนแออย่างพวกเราที่สร้างมันขึ้นมา
ไร้ใจ เกิดจากความ เปราะบาง
เสียงลมหายใจอ่อน ๆ ของผม
บังเกิดตัวหนังสือที่อาจจะไร้ซึ่งความหมาย
ที่บางจะไปสะกิดใจใครบางคนได้ ก็ขอให้ได้ใช้สติกับสิ่งที่เรียกว่า ความรัก นะครับ
JTR